Door Andrea Bijen.
Nog niet zo lang geleden heb ik de overstap gemaakt naar deze stad. Meteen, hardcore, naar dit stadsdeel. Zo simpel als het in deze zin beschreven is, zo vlekkeloos verloopt zo’n verhuizing natuurlijk allerminst. Daar kan ik uren over uitweiden, maar u begrijpt me als ik zeg dat je elkaar weer even van de chicste kant leert kennen, dat communiceren ècht heel belangrijk is en dat er niets voor niets verhuisservices bestaan om familiebanden niet meer dan nodig aan te tasten. Genoeg over dat.
De elementaire dingen des levens
Zo’n verhuizing is een stukje geschiedenis verplaatsen. Je kijkt nog eens kritisch naar de elementaire dingen des levens en besluit het allemaal nog één verhuizing mee te nemen, tot ontstellende ergernis van de medeverhuizers. Tekeningen van de basisschool, oude schoolagenda’s, liefdesbriefjes, klassenfoto’s, oude vliegtickets, je eerste scriptie, studieboeken. Ja, vooral veel boeken. Die gooi je niet weg. Die geef je niet weg. Die bewaar je ook al breek je je rug bij het tillen. Je wilt ze best een keer uitlenen, maar dan houd je wel een lijstje bij wie welk boek in z’n bezit heeft. Dat werkt gewoon zo.
De grote boekenverduisteraar
Daarom heb ik nog het Engelse leesboekje ‘The Blue Lagoon’, verplichte literatuur op het VWO. Ok, niet geleend, gejat, maar voor terugbrengen ben ik nù sowieso te laat. Ook leende een jongen mij eens een boek over films omdat hij wist dat ik het fantastisch zou vinden, wat klopte. Heb die jongen daarna nooit meer gezien. Oh en doe nu niet of ik de grote boekenverduisteraar ben. Weet je hoeveel boeken van mij nooit retour afzender zijn gekomen? En kijk vooral uw eigen kast eens kritisch door. Dat komt echt niet allemaal van de Polare hoor!
De hyperstemming
Zo gaat dat gewoon met boeken. En dat is dan ook gelijk mijn twijfel bij de hyperstemming over de nieuwe Steve Jobs- school die volgend jaar in Nieuw-West komt. Ieder z’n eigen tempo, niemand die meer achterblijft, allemaal vanaf het schermpje. Mocht u er nog een mening over willen vormen? Hoeft niet. Het is een succes. ‘Bewezen succes,’ zo zegt kopman Maurice de Hond. Ik snap heus dat we met de tijd mee moeten. Innoveren is goed, zeker in het onderwijs en passend bij Nieuw-West. Maar zullen we alsjeblieft niet het credo ‘het doel heiligt de middelen’ hier op los laten? Leerlingen vinden het ‘makkelijk en snel’ en de mogelijkheden zijn eindeloos. Soit? Ik citeer een lerares: ‘Als ze stiekem een spelletje doen, verwijder ik de game, dan zijn ze hun highscore kwijt. Dat vinden ze verschrikkelijk.’ Allemaal woorden die niets met onderwijs te maken hebben. Welk middel je ook inzet, op een multiculturele school moeten inspirerende docenten lesgeven en er moet een niveau gehaald worden. Er moet geleerd, gelezen en geschreven worden. Er moet gekrast en uitgewisseld worden. Er moet gebladerd, teruggebladerd en gescheurd worden. Er moet geschiedenis geschreven worden en er moet cola over heen gegooid kunnen worden.
Verhuizen is zo niets meer aan. Uitlenen is tricky business, want terugkrijgen kun je wel helemaal vergeten en de ‘Billy’ van Ikea heeft z’n beste tijd op deze manier ook wel gehad. Laat Maurice over die effecten eerst maar eens een opiniepeiling doen.
BeeScene 2014©
