Door Andrea Bijen.
Gezellige terrasjes en de Hema zitten niet om de hoek. Jaloerse blikken van mensen als ik zeg dat
ik in Nieuw-West woon, krijg ik nagenoeg nooit. Ik moet het imago-technisch echt van andere
dingen hebben. Toch antwoordde ik volmondig ‘ja’ toen laatst een jonge vrouw onder mijn balkon
kwam staan en vroeg ‘woon je hier een beetje prettig?’. Ze had net een huis bezichtigd verderop
in het blok. Wat zachter praatte ze toen ze oude krantenberichten over de buurt aanhaalde met
‘afrekening in Rembrandtpark’, ‘inbraak hier’, ‘overval daar’. Toen ik hardop zei dat ik weinig
openstaande rekeningen en dito bezittingen had, begreep ze dat dergelijke artikelen mij niet
zoveel doen. (En waag het nu niet morgen in te breken, want ik doe je wat!).
Kopje koffie
Ik vertelde haar dat het hier leuk wonen is. Zeker met het kleine plantsoen tussen de complexen,
iets met sociale controle en kindjes die verstoppertje kunnen spelen. Dit zei ik meer met het oog op
de baby die ze bij zich droeg. Zelf beleef ik namelijk veel meer plezier aan het observeren van
andermans balkonleven. De lente is hiervoor natuurlijk hèt seizoen bij uitstek. Dan ben ik op m’n
best en m’n buren schijnbaar ook. Zo viel ik laatst met m’n neus in de boter toen buurman Y per
toeval buurvrouw X aantrof op het balkon. Ik hoorde niet alles, maar voldoende om te weten dat ze
beide sinds kort vrijgezel zijn. Dat buurvrouw dat nog een beetje wennen vindt, maar dat buurman
de bloemetjes al aardig buiten zet. Buurman zag zijn kans dan ook schoon om haar te vragen
voor een kopje koffie. Ik schudde nog afkeurend met mijn hoofd, ‘diep verzonken’ achter m’n boek.
Maar goed, het kwaad was al geschied. Beiden gingen weer ieder hun eigen deur naar binnen.
Domme dappere man.
Abdul
Naast buren boven mij die dagelijks luidruchtig de liefde bedrijven, buren naast mij die van
schietsspelletjes houden en buren linksachter die elke avond met brokjes staan te rammelen om hun poes binnen te krijgen, is er maar één iemand die écht goud waard is. Abdul. Abdul had in het begin wat moeite met mijn naam. Maar sinds m’n naam volledig geïntroduceerd is, gebruikt hij deze dan ook te pas en te onpas, vaak gepaard met hevig handgezwaai. En het is ok, want onze buurman ziet, hoort en weet alles en dat is natuurlijk weer goed voor mijn kijkrichtingen, balkontechnisch.
Wees welkom
Ik weet niet of de vrouw het huis heeft gekocht. Ik weet ook niet of mijn woorden hebben
bijgedragen aan de keuze. Wel weet ik dat de volgende dag twee politiemensen door het
plantsoen liepen en dat afgelopen maandag werd bevestigd dat als je zo vredig met elkaar
samenleeft, je elkaar bèst mag aanspreken op het één of ander. Dus toen een jochie enthousiast en
langdurig de winst van Oranje op een vuvuzela (!!) vierde, wist een buurman verderop dit -uit
naam van de hele buurt- gepast de kop in te drukken. ‘Hé gast, hou eens op met dat ellendige
gejengel van je’. Het hielp wel. Wees welkom nieuwe buurvrouw. Het is hier fan-tàs-tisch!
