Door Andrea Bijen.
Het is een feit dat ik behoor tot de paradepaardjes van de hardloopscene. Helaas niet
omdat ik als een Keniaanse hinde door het Vondelpark paradeer. Wel omdat ik zo’n loper
ben die nadenkt over what-to-wear en net wat rechter gaat lopen als er een concullega
voorbij raast die wèl die Keniaanse loop beheerst. De masters of running lachen slechts om
zulke dwarslopers als ik. Daarentegen ben ik wel de uitgesproken ambassadeur van het
hardlopen. Want, ik loop ‘al wel twee keer in de week vijfeneenhalf kilometer hard’ en dat
roep ik gewoon heel vaak. Je moet immers ergens beginnen.
Gewoon hardlopen
Zoals gezegd, ik behoor tot de groep hardlopers die het er veel over heeft. Mijn vader
behoort tot de groep stugge doorlopers. Hem hoorde je er nooit over. Hij was
zaterdagmiddag gewoon een uurtje weg, kwam weer terug en dat was het. Oud T-Shirtje
aan, meestal zo’n vale van acht plaatselijke hardloopwedstrijden geleden, jackje er over
en lopen. Geen iPod met Evi of een equivalent, geen slicke Nike-running shoes, geen
hartslagmeter. Hij liep over de finish, hijgde wat uit en kwam weer naar huis. Wel
genietend hoor. Maar gewoon neutraal genietend. Niet overmatig. Niet met een vrouw en
een zonnebloem langs de kant. Geen ambities om op ieder continent minimaal één
marathon te lopen. Gewoon, hardlopen.
Weer of geen weer
Wat ik eigenlijk het meest bewonderde aan mijn vader is dat hij al vanaf zijn achttiende –
Militaire dienst – elke week, weer of geen weer, hardliep. Hij is nu bijna 65 jaar en sinds
kort gestopt. Bij hem was het nooit een optie om niet te gaan. Het kostte ook geen moeite.
En daar gaat het bij de paradepaardjes nog wel eens mis. Motivatieproblemen. Miljoen
beren op je hardlooproute verzinnen en bovenal zo ongelofelijk tijdelijk. Man, wat zou ik
het gaaf vinden als ik op mijn 65ste kan antwoorden: “Ik? Ik liep al vanaf….” Nou daar ligt
al meteen de crux. Ik heb niet eens een noemenswaardig, voor vaderland vechtend
startpunt.
De Groene van Amsterdam
Misschien is daar een rol weggelegd voor de Groene van Amsterdam. Nogmaals, ik
behoor tot die groep hardlopers die het er veel over heeft en die naast ‘what-to-wear’ ook
weet ‘where-to-run’. De eerste gecrowdfunde marathon van Nederland in Nieuw-West. Ik
heb niet de illusie een marathon te kunnen lopen hoor. Paradepaardjes hebben namelijk
nog wel eens de neiging overmoedig te worden. Ik niet. Als mijn vader het niet doet, dan
ik al helemaal niet. Maar een uniek initiatief is het wel en een mooi streven ook. Ik,
volgend jaar samen met mijn vader. Mijn eerste, zijn laatste. Misschien is er dan nog
hoop om mezelf te upgraden van paradepaardje naar stugge doorloper. Aan de
opvoeding ligt het niet. Voor alle starters aanstaande zondag; geniet neutraal en loop
gewoon hard. Werkt het beste, schijnt.
