Door Ester Stoelinga
Vorig jaar liep ik ‘m ook, De Groene. Het was ijskoud en het regende ongeveer horizontaal. Het was m’n allereerste hardloopwedstrijd ooit, en voorbereiding op de Dam tot Damloop. Én ik rende voor Stichting No Guts No Glory, die uitbehandelde kankerpatiënten financieel ondersteunt bij alternatieve behandelmethodes, dus ik moest wel. In de tram heb ik denk ik al m’n nagels eraf gebeten en honderd keer diep gezucht, zo zenuwachtig.
Met een grote glimlach
Het was een prachtig rondje dat ik, luidkeels aangemoedigd door de vrijwilligers, liep in 1 u 17 ofzo. En tja, nee dat is niet snel. Maar blij was ik wel. En trots! Dit jaar ga ik voor een betere eindtijd, stralende zon en nog meer plezier. Een paar wedstrijden en veel oefenen verder ben ik nog steeds niet bepaald snel. Maar ik ren wel veel beter, ontspannen en met nog veel meer plezier. Ik ren graag buiten. Kijken naar de bomen, voorbij fladderende vogeltjes, me verliezend in veranderende wolkenluchten, heerlijk. Winter of zomer, ik ren. De route van de tien km van De Groene heb ik (ook al woon ik dan in Noord) nog een paar keer zelf gerend, maar dan zonder striemende regen. Omdat het zo’n mooi stukje Nieuw-West is. Bomen, water, vogels, wijdse blik op de lucht: alle elementen om met een grote glimlach om de Sloterplas te lopen.
Bij de finish trek ik een sprintje
Dit jaar ren ik ‘m sneller dan vorig jaar, natuurlijk. Ik ga voor 1.10. En bij de finish trek ik een sprintje om even op te scheppen voor mijn twee mooie dochters. En dan hoop ik natuurlijk dat ze me trakteren op wat lekkers op de markt. Het is tenslotte wel Moederdag, hè.
