Foto NRC / David van Dam
Door: Annet
Op 28 september sloeg een aantal wanhopige mensen, die moesten vluchten uit eigen land, een tentje op aan de Notweg. Ze zwierven tot dan toe alleen rond op straat zonder papieren, geld dak, eten, en familie.
Het is nu 7 weken later en in het kamp zitten nu rond de 100 mensen. Zoals een Somalische vluchteling zei: ‘Wij sturen geen mensen in nood weg, dezelfde nood als waar wij in zitten. Samen hebben we een gezicht, alléén zijn we niets en niemand’.
Als je de media gelooft en de reacties op internet ziet lijkt het of iedereen ze weg hebben.
Wanneer je naar de Notweg gaat zie je dat de realiteit totaal anders is.
Een aantal Marokkaanse en Nederlandse vrouwen maakt dagelijks eten voor ze. Een jonge vrouw komt elke dag met haar fietsje kannen warme koffie brengen. Weer iemand anders zorgt ervoor dat de jerrycans met water gevuld blijven. Soms kan er gedouched worden bij de sportschool in de buurt. Een man uit Soedan is met de trein uit Haarlem gekomen. Hij zat ooit in dezelfde situatie. Hij nodigt een aantal mensen bij hem thuis uit voor een douche en een maaltijd.
Als ik in het begin van de avond voor 100 man met eten aankom blijft er zelfs nog wat over voor morgen. De gigantische pan verse pompoensoep van een Engels stelletje heeft de magen voor nu even gevuld. Een jongen komt langs,in zijn handen en tas net gekochte warme sokken. Hij is morgen een dag vrij en bied zijn hulp aan. De communicatie blijft wat lastig door al de verschillende talen en het gebrek aan een vast aanspreekpunt .
Wil jij iets doen?
1 op 1 contact doet hen goed. Laat je gezicht zien en kijk rond wie er wie er verloren bijloopt.
Er zijn een aantal erg angstige en in zichzelf gekeerde mensen.(kijk ook even in de tenten)
Laat zien dat zij niet door iedereen ongewenst zijn.
Eten: warme dranken en fruit zijn altijd welkom. Doe gewoon wat je wilt of kunt. Het hoeft niet perse voor 100 man te zijn.
En laten we vooral de wijsheid van Moeder Theresa niet vergeten: ‘We think that poverty is being hungry and homeless. The poverty of being unloved and uncared for is the greatest poverty’.
