Toen de makelaar de tekst voor ons huis aanleverde ter correctie, vroeg ik me af of ik er meer lovende woorden over onze wijk in moest zetten. Lommerrijk, kinderparadijs. Buurtgevoel. Uniek in Amsterdam. Of eloquentere woorden die nog veel preciezer beschrijven wat wij ervaren in deze buurt. We hebben het niet gedaan. Buiten de ring gelden andere regels voor wervende makelaarsteksten. Maar waar is het wel.
Wij wonen in Slotermeer. Het eerste tuindorp. Daar waar je vanaf het bruggetje over de Wiltzanghlaan links het kunstwerk ‘Under Heaven’ van buurtgenoot Leonard van Munster ziet verrijzen. Rechts zie je een boomhut langs de waterkant. Magisch, zonder trappetje. De touwladder ligt vast goed verborgen. Daarna begint de laagbouw. Soms worden ze de Rietveldhuizen genoemd. Makelaars proberen daar wel eens mee te smokkelen. Onwaar is het niet, maar Gerrit Rietveld was het niet. Het was zijn zoon Jan die de huizen ontwierp. Enfin, daar wonen we. In de hofjes.
Foto: Shirley Brandeis
Wij bezinnen ons op onze volgende stap op de huizenmarkt. Een kleiner huis. Noodzaak. Het huidige staat te koop. De omstandigheden zijn veranderd in de vijf jaar dat we er wonen. Maar aan de buurt ligt het niet. Misschien blijven we wel als er tegen de tijd van verkoop mogelijkheden zijn. Tegen een buurvrouw verzuchtte ik dat het toch wel close to perfect is, deze plek. Vanwege de buren, het is hier ons kent ons zonder dat het drukkend wordt. Omdat je als je de Haarlemmerweg oversteekt in de Bretten staat. Omdat mijn kind vanuit de achtertuin de speeltuin in loopt. Als daar niemand is pakt hij zijn crossfiets om te kijken of een hofje verderop vriendjes aan het spelen zijn. Wij roepen dan dat hij op de stoep moet fietsen. Dat gebeurt natuurlijk niet. Tegen etenstijd worden er eindeloze wedstrijden verreden op kinderfietsen. Over straat. Omdat het kan. Niet zelden spelen er in het weekend hele kuddes kinderen op onze bovenverdieping. Ze zijn aan komen waaien en waaieren vanzelf weer uit naar andere huizen en tuinen.
Een ode aan de wijk. Zie het zo. Op Funda mag het wantrouwen wekken, zo’n lofzang zodra je de ring oversteekt. Het medium leent zich er niet voor. Maar hier mag ‘t. Hier weten we dat het waar is. Het is hier nice.
